३० दलीय गठबन्धनद्वारा संयुक्त रुपमा उठिएको आवाज
३० दलीय गठबन्धनद्वारा संयुक्त रुपमा उठिएको
आवाज पहिचान र संघियतासहितको संबिधानको लागि थियो !
युवा जोश बेग्लै त्यसमाथि मेरो मनैबाट निस्कनै
लागेको आवाजमा सबैको संयुक्त आवाज मिसाईदिँदा मैले पनि एक "जिन्दाबाद"को
गर्जित आवाज थपिदिएँ । कहिल्यै खुल्लामन्चले त्यत्ती धेरै खुट्टाहरुलाई एकैसाथ कमाएको
थिएन होला, हिजो
थेग्न पनि मुस्किल थियो । लाग्दथ्यो पहिलोपटक त्यो खुल्लामंच पनि कत्ति साँघुरिएको
! भित्र टेक्न ठाउँ सम्म नहुदा खुल्लामंचका घेरिएका बारहरु पनि जनतालाई थेगिरहनमा
व्यस्त थिए ! एक सँगै गएको मित्रको भित्र प्रवेश गर्दागर्दै हात छुट्यो, त्यत्ति
धेरै भीडलाई मेरा आखाँले उछिनेर नसक्दा कता हो कता साथि छुटेर कुनातिर ठेलिएको
अबस्था थियो ! खुल्लामंच भित्र जत्ति मान्छे थिए, त्यो भन्दा दोब्बर सडकभरि थिए !
पहिचान र संघियतासहितको संबिधान मेरो चाहना पनि
हो ! त्यहि चाहनाको सम्बोधनमा लाखौ जनताहरु ओर्लिदा मैले आफ्नो उपस्थिति अनिबार्य
ठानेर सहभागिता जनाएँ ! युवा जोशिलो आवाजहरुमा मेरो पनि जोशिलो बिद्यार्थी आवाज
लिएर मेरो अधिकारको कुरामा ठुलो आवाज निकालिदिएँ !
मैले बुझेको सभाको औचित्य, मलाई एक थान संबिधान
चाहेकै होइन तर मेरो अधिकार सहितको सबैको आवाज सम्बोधन हुने संबिधान चाहेको हो !
त्यो एक थान संबिधान, संसद भबनभित्र भएको बहुमतीय/अल्पमतिय संख्याको आधारमा लेखिने
एक थान संबिधानले मेरो आवाज सम्बोधन गर्दैन थियो ! देशको संबिधानमा देशमा रहेका
सबैको अनुहार नसमेटे/नदेखेसम्म म किन त्यो संबिधान बन्यो है मात्रको संबिधानमा
चित्त बुझाउ? जुन परिवर्तनको लागि जनताहरु अपाङ्ग भए/ सहिद भए, त्यहि चिज प्राप्त नहुदा त्यो बलिदानको
मूल्य के रहन्छ ?
0 comments
हामि सल्लाह, सुझावको आशा राख्दछु !