त्यस दिन मौषमले साथ नदिराखेको अबस्था थियो ! मौसमलाई धैर्यधारण गर्न अनुरोध गरें तर तर मौसमले मेरो अनुरोधलाई अस्विकार्दै आकाशलाई गड्याङगुड्युङ गर्न आदेश दिदा मेरा इच्छाले निराश हात पार्नुपरेकोमा मनले पीडानुभुत गर्दै थिए ! मनलाई धैर्यधारण गर्न गरेको अनुरोधलाई सहर्षता हाशिल मेरो प्रिय मान्छेहरुको प्रिय शहर भक्तपुर, अनि निरन्तर मनले इच्छाउदै थियो र मेरा पाइलाहरु निरन्तर मेरा इछाहरुलाई पछ्याउदै निरन्तर बढिरहेथ्यो ! कोटेश्वर उता फराकिलो सडक भएपनि मै चढेको गाडी अघिल्लोतिर ठुलै लामो जाम लम्पसार पर्दै थियो ! यसलाई छिचोल्दै बल्ल बसले निश्चित गति लिदै भक्तपुर तिर लम्किने मौका पाएको थियो !

कोहि साथीहरुले त मेरो अनुहार नै याद नभएको र ममा शारिरिक बौद्धिक सबै चिजहरुमा पहिलेको भन्दा धेरै परिवर्तन आएको कुरा भन्न भ्याएका थिए ! लगभग आधा भन्दा बढी साथीहरु पारिवारिक बन्धनमा बाधिसकेकोले सम्पूर्णलाई उपस्थित गराउन सम्भब थिएन ! एक जना मित्र बाहेक सबै अबिबाहित ११ जनाको जम्बो भेटमा साथीहरुको ध्यान मै तिर बारम्बार खिच्दै थियो ! उपस्थित सम्पूर्ण साथीहरु सम्पूर्ण नेवारहरु हुदा प्रायस: गफ नेवारी भाषामा हुदा साथीहरु गलल हास्दा मैले पनि नबुझेरै र थोरै बुझेर सम्पूर्ण हासो साट्नुपर्ने अबस्था थियो !

मैले उपस्थित हुन बाकि साथीहरुलाई सम्झिरहेथे ! फेसबुकमा यो पोस्ट यहाँ र यहाँ छन्...